ਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੈ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ

ਮੰਗਤ ਰਾਮ ਪਾਸਲਾ 

ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਸੱਤਾ ਸੰਭਾਲਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇਸ਼ ਅੰਦਰ ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ ਆਪਣੇ ਪੂਰੇ 'ਜਲੌਅ' ਵਿਚ ਹੈ। ਜਿਸ ਧਰਮ ਅਧਾਰਤ 'ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰ' ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਬਾਰੇ 'ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ' ਸੌ ਪਰਦੇ ਪਾ ਕੇ ਛੁਪਾਉਣ ਦੀਆ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਉਸਨੂੰ ਹੁਣ ਉਹ ਪੂਰੇ ਜ਼ੋਰ ਸ਼ੋਰ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਸਾਹਮਣੇ ਰੱਖ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੇਂਦਰੀ ਕੈਬਨਿਟ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਮੀਟਿੰਗਾਂ ਤੇ ਅਤੀ ਗੁਪਤ ਸਰਕਾਰੀ ਫੈਸਲੇ ਵੀ ਸੰਘ-ਆਗੂਆਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕੇਂਦਰੀ ਮੰਤਰੀ, ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ, ਗਵਰਨਰ, ਅਦਾਲਤਾਂ ਦੇ ਜੱਜ, ਵਿਦਿਆ ਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਕਮਿਸ਼ਨ ਜਾਂ ਸੰਸਥਵਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀ ਭਾਵ ਹਰ ਪੱਧਰ ਉਪਰ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਨਿਯੁਕਤੀਆਂ ਸੰਘ ਦੀ ਮੋਹਰ ਲੱਗਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਬੜੇ ਯੋਜਨਾਬੱਧ ਢੰਗ ਨਾਲ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਫਿਰਕੂ ਅਧਾਰ ਉਪਰ ਧਰੁਵੀਕਰਨ ਕਰਨ ਲਈ ਜੁਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਆਗੂ, ਹਿੰਦੂਆਂ ਨੂੰ ਫਿਰਕੂ ਅਧਾਰ ਉਪਰ ਉਕਸਾ ਕੇ ਇਕਜੁੱਟ ਕਰਨ, ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਤੇ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਨਫਰਤ ਫੈਲਾਉਣ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਅੰਦਰ ਫਾਸ਼ੀ ਰਾਜ ਸਥਾਪਤ ਕਰਨ ਹਿੱਤ 'ਅੰਨ੍ਹੇ ਕੌਮਵਾਦ' ਦੇ ਸੰਕਲਪ ਨੂੰ ਲੋਕ ਮਨਾਂ ਵਿਚ  ਭਰਨ ਲਈ ਕੋਈ ਮੌਕਾ ਹੱਥੋਂ ਅਜਾਈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣ ਦਿੰਦੇ। ਮੁਸਲਮਾਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੂੰ ਸਮੂਹਕ ਰੂਪ ਵਿਚ ਅੱਤਵਾਦੀ ਗਰਦਾਨਣ, ''ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰ'' ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਹਰ ਵਿਅਕਤੀ ਤੇ ਸੰਗਠਨ ਉਪਰ ਦੇਸ਼ਧ੍ਰੋਹੀ ਦਾ ਲੇਬਲ ਲਾਉਣ ਅਤੇ ਗੁਆਂਢੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਚੰਗੇ ਸਬੰਧ ਬਣਾਉਣ ਤੇ ਜੰਗੀ ਮਹੌਲ ਨੂੰ ਠੱਲ੍ਹਣ ਦਾ ਪੱਖ ਲੈਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਏਜੰਟ ਦੱਸ ਕੇ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਸਿੱਧ ਕਰਨ ਲਈ ਹਰ ਕੁਫ਼ਰ ਤੋਲਣ ਤੇ ਗਿਰਾਵਟ ਵਿਚ ਧੱਸਣ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤਿਆਰ ਬਰ ਤਿਆਰ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।
ਸਾਰੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਏਕਤਾ ਤੇ ਭਾਈਚਾਰਾ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖ ਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਕਦਰਾਂ ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਮਿਲਾਉਣ ਲਈ ਇਹ 'ਭਗਵਾਂ ਬਰਗੇਡ' ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਨੀਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿਕਾਸ ਵਿਰੋਧੀ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ਧ੍ਰੋਹੀ ਆਖ ਕੇ ਨਿੰਦਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ  ਇਸਦੇ ਆਗੂ ਇਹ ਕਹਿਣ ਤੱਕ ਚਲੇ ਗਏ ਹਨ ਕਿ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁਰਦੇ ਦਫਨਾਉਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਜਲਾਉਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਇਹ ਵੱਖ ਵੱਖ ਧਰਮਾਂ ਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਟੋਟੇ ਟੋਟੇ ਕਰਨ ਦੀ ਇਕ ਵੱਡੀ ਸਾਜ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਤਾਂ ਹੋਰ ਕੀ ਹੈ?
ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ. ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਕ ਫਿਰਕੂ, ਸਾਮਰਾਜ ਪੱਖੀ ਤੇ ਪਿਛਾਖੜੀ ਸੰਗਠਨ ਹੈ, ਜੋ ਹਰ ਅਗਾਂਹ ਵਧੂ ਲਹਿਰ, ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਤੇ ਲੋਕਰਾਜੀ ਅਸੂਲਾਂ ਦਾ ਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿਚ ਵਿਰੋਧੀ ਹੈ। 1925 ਵਿਚ ਇਸਦੀ ਅਧਾਰਸ਼ਿਲਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਸਾਮਰਾਜ ਵਿਰੁੱਧ ਉਠੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਦੀ ਜ਼ਹਿਰ ਰਾਹੀਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰਨ ਹਿੱਤ ਹੀ ਰੱਖੀ ਗਈ ਸੀ। ਇਸ ਸਮਝਦਾਰੀ ਕਾਰਨ ਹੀ ਸੰਘੀ ਆਗੂਆਂ ਦੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਸੰਗਰਾਮ ਵਿਚ ਕੋਈ ਹਾਂ ਪੱਖੀ ਭੂਮਿਕਾ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਣੀ ਸੀ, ਬਲਕਿ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਮਰਾਜ ਭਗਤੀ ਵਾਲਾ ਰੋਲ ਹੀ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਾਲੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਜੇਲ੍ਹ ਕੱਟਣ ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦੇ ਕੇ ਇਹ ਸੰਘੀ ਜਿਸ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਨਾਂਮ ਵੱਡੇ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਵਜੋਂ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਅਸਲ ਵਿਚ ਹਿੰਦੂ ਮਹਾਂ ਸਭਾ ਦਾ ਉਹ ਆਗੂ-ਵੀਰ ਸਾਵਰਕਰ, ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗ ਕੇ ਅਤੇ ਸਾਮਰਾਜ ਪੱਖੀ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕਰਕੇ ਜੇਲ੍ਹੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਸੀ। 1947 ਵਿਚ ਮਿਲੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਵੀ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਕਦੀ ਸੌਖਿਆਂ ਸਵੀਕਾਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਆਜ਼ਾਦੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਅੱਜ ਤੱਕ, ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ. ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਫੈਲਾਉਣ, ਫਿਰਕੂ ਦੰਗੇ ਕਰਾਉਣ ਤੇ ਸਾਮਰਾਜ ਭਗਤੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਇਕ ਵਫਾਦਾਰ ਸੰਸਥਾ ਵਾਲੀ ਹੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਤ ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਸਮਾਜਿਕ, ਧਾਰਮਿਕ ਤੇ ਸਮਾਜ ਸੇਵਾ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਅਤੇ ਕਥਿਤ ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਨੂੰ ਬੜ੍ਹਾਵਾ ਦੇਣ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ, ਅਸਲ ਵਿਚ, ਅੱਤ ਦੀ ਫਿਰਕੂ ਘਿਰਣਾ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਵੱਲ ਹੀ ਸੇਧਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਅੱਜ ਕਲ ਭਾਵੇਂ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਭਾਜਪਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀਆਂ ਜਮਹੂਰੀ ਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵਿਧਾਨ ਨੂੰ ਮੰਨਣ ਵਾਲੀਆਂ 'ਦੇਸ਼ ਭਗਤ' ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਕਹਿਣੋ ਨਹੀਂ ਥੱਕਦੀਆਂ, ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਇਕ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ 'ਸੰਘ' ਦੀਆਂ ਜਥੇਬੰਦਕ ਚੋਣਾਂ ਕਦੇ ਵੀ ਜਮਹੂਰੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਇਸਦੇ ਉਚ ਅਹੁਦੇਦਾਰ ਇਕ ਨਿਰੰਕੁਸ਼ (ਤਾਨਾਸ਼ਾਹ) ਸ਼ਾਸਕ ਵਾਂਗ ਸਿਰਫ 'ਮਨੋਨੀਤ' ਹੀ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਸਨੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੇ ਫੈਡਰਲ, ਜਮਹੂਰੀ ਤੇ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖ ਸਰੂਪ ਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਮਾਨਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ। ਬਾਬਰੀ ਮਸਜਿੱਦ ਨੂੰ ਇਕ ਯੋਜਨਾ ਤਹਿਤ ਗੈਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਢੰਗ ਨਾਲ ਢਾਹੁਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਸਦੇ ਲਾਲ ਕਰਿਸ਼ਨ ਅਡਵਾਨੀ, ਮੁਰਲੀ ਮਨੋਹਰ ਜੋਸ਼ੀ ਤੇ ਓਮਾ ਭਾਰਤੀ ਵਰਗੇ ਉਚ ਆਗੂਆਂ ਨੇ ਅਦਾਲਤ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਇਸ ਮਸਜਿੱਦ ਨੂੰ ਢਾਹੁਣ ਵਰਗਾ ਕੋਈ ਗੈਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੇ ਅਨੈਤਿਕ ਕੰਮ ਨਾ ਕਰਨ ਦੀ ਸਹੁੰ ਖਾਧੀ ਸੀ।
ਸੰਘ-ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਆਗੂ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਪੁਰਾਣੇ, ਹਨੇਰਵਿਰਤੀਵਾਦੀ ਤੇ ਅਣਵਿਗਿਆਨਕ ਮਿਥਿਹਾਸ ਨੂੰ ਹਕੀਕੀ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਮਿੱਥਾਂ ਨੂੰ ਹਕੀਕਤ ਦੱਸ ਕੇ ਕਥਿਤ ਹਿੰਦੂ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਨੂੰ ਸੰਸਾਰ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਸਰੇਸ਼ਟ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਸਿੱਧ ਕਰਨ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਮਨੂੰਵਾਦੀ ਫਿਲਾਸਫੀ ਰਾਹੀਂ, ਜੋ ਪੂਰਨ ਰੂਪ ਵਿਚ ਅਮਾਨਵੀ ਹੈ, ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਅਣਮਨੁੱਖੀ ਤੇ ਨਾਬਰਾਬਰੀ ਉਪਰ ਅਧਾਰਤ ਜਾਤੀਪਾਤੀ ਵਿਵਸਥਾ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਸਖਤੀ ਨਾਲ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦਾ ਹਮਾਇਤੀ ਹੈ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਮੌਜੂਦਾ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਕਦੀ ਵੀ ਦਲਿਤਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਕਥਿਤ ਨੀਵੀਆਂ ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਉਪਰ ਸਵਰਨ ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਧਨੀ ਵਰਗਾਂ ਵਲੋਂ 'ਸਮਾਜਿਕ ਜਬਰ' ਦੀ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰਦੀ ਹੈ, ਤਦ ਇਸ ਪਿੱਛੇ ਸਿੱਧੇ ਜਾਂ ਅਸਿੱਧੇ ਰੂਪ ਵਿਚ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਹੱਥ ਜ਼ਰੂਰ ਨਜ਼ਰ ਆਵੇਗਾ ਜਾਂ ਇਸ ਵਲੋਂ ਅਜਿਹੇ ਜ਼ੁਰਮ ਉਪਰ ਪਰਦਾਪੋਸ਼ੀ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਭੂਮਿਕਾ ਹੋਵੇਗੀ।
ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ. ਸਾਰੀਆਂ ਹੀ ਧਾਰਮਿਕ ਘਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਬਹੁ ਗਿਣਤੀ ਫਿਰਕੇ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੂਸਰੇ ਦਰਜੇ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰੀ ਬਣਾ ਕੇ ਧਰਮ ਅਧਾਰਤ 'ਹਿੰਦੂ ਰਾਸ਼ਟਰ' ਤਾਂ ਕਾਇਮ ਕਰਨਾ ਹੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਏਕਤਾ ਤੇ ਅਖੰਡਤਾ ਦੀ ਬਲੀ ਲੈ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਜਾ ਕੇ ਅਜਿਹੀ ਸੋਚ ਹਿੰਦੂ ਸਮਾਜ ਦੀ ਸਮੁੱਚੀ ਵੱਸੋਂ ਦੇ ਹਿਤਾਂ ਨਾਲ ਵੀ ਖਿਲਵਾੜ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਧਰਮ ਦੇ 'ਜਨੂੰਨੀ' ਉਸ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਭੋਲੇ ਭਾਲੇ ਤੇ ਸਧਾਰਨ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਉਲਟਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੂੰ 'ਗੁਲਾਮੀ' ਦੇ ਨਵੇਂ ਸੰਗਲਾਂ ਵਿਚ ਨੂੜਨ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਮੁਸਲਮ ਅਬਾਦੀ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਜਨੂੰਨੀ ਹਾਕਮ ਵੀ ਉਸ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਕਿਰਤੀਆਂ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੇ ਦੂਸਰੇ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ਾਂ ਦੇ ਓਨੇ ਹੀ ਵੈਰੀ ਹਨ, ਜਿੰਨੇ ਉਹ ਦੂਸਰੇ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ।
ਅਜੋਕੀ ਨਰਿੰਦਰ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਕਾਰਜਕਾਲ ਵਿਚ ਅਸਹਿਨਸ਼ੀਲਤਾ ਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਫਿਰਕਿਆਂ ਵਿਚ ਆਪਸੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਵਾਲਾ ਬਣਿਆ ਮਹੌਲ ਵੀ ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ. ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੀ ਉਪਜ ਹੀ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਸੰਘ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਬੋਲਦਾ ਜਾਂ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਝੱਟ ਹੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ 'ਦੁਸ਼ਮਣ' ਦੀ ਉਪਾਧੀ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਧਰਮ ਦੇ ਠੇਕੇਦਾਰ ਸੰਘੀ, ਸਮਾਜ ਦੀ ਹਰ ਰਸਮ ਨੂੰ ਸੰਕੀਰਨਤਾ ਦੀਆਂ ਐਨਕਾਂ ਰਾਹੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹਨ। ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਤੇ ਬੱਚੀਆਂ ਨਾਲ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਜਿਵੇਂ ਬਜਰੰਗ ਦਲ, ਰਾਮ ਸੈਨਾ ਇਤਿਆਦੀ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜ਼ੁਲਮੀ ਦੁਰਵਿਹਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿੰਦਣਯੋਗ ਹੈ ਤੇ ਨਿਰੀ ਹੈਵਾਨੀਅਤ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਇਹ ਗੱਲ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੌਰ 'ਤੇ ਯਾਦ ਰੱਖਣ ਯੋਗ ਹੈ ਕਿ ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ. ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਹਰ ਕੱਟੜ ਫਿਰਕੂ ਸੰਗਠਨ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਪੱਖੋਂ ਹੀ ਔਰਤ ਤੇ ਮਰਦ ਦੀ ਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਸਿਧਾਂਤ ਦੇ ਮੁੱਢੋਂ ਖਿਲਾਫ਼ ਹਨ। ਦਿੱਲੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਰਾਮਜਸ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਇਕ ਸੰਸਥਾ-'ਅਖਿਲ ਭਾਰਤੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ' ਵਲੋਂ ਸੈਮੀਨਾਰ ਕਰਨ ਜਾ ਰਹੇ ਇਕ ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਸੰਗਠਨ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਉਪਰ ਧਾਵਾ ਬੋਲਣ ਤੇ ਮਾਰ ਕੁਟਾਈ ਕਰਨ ਵਿਰੁੱਧ ਕਾਰਗਿਲ ਦੇ ਸ਼ਹੀਦ ਦੀ ਬੇਟੀ ਗੁਰਮੇਹਰ ਕੌਰ ਨੇ ਦਲੇਰੀ ਭਰਪੂਰ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ। ਇਸ ਹੱਕੀ ਵਿਰੋਧ ਦੇ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਵਜੋਂ ਸਮੁੱਚੇ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਗੁਰਮੇਹਰ ਕੌਰ ਵਿਰੁੱਧ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘਟੀਆ ਤੇ ਨਿੰਦਣਯੋਗ ਟਿੱਪਣੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ। ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਇਕ ਸੰਘੀ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਤਾਂ ਗੁਰਮੇਹਰ ਕੌਰ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਬੋਲਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਧਰੋਹੀ ਆਖ ਕੇ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਚਲੇ ਜਾਣ ਦੀ ਧਮਕੀ ਵੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਅਸਲ ਵਿਚ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਸੰਘ ਦੀ ਫਿਰਕੂ ਤੇ ਔਰਤ ਵਿਰੋਧੀ ਮਾਨਸਿਕਤਾ ਦਾ ਅਕਸ ਹੈ।
ਮੁੱਦਾ ਸਿਰਫ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਦਾ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਬਲਕਿ ਇਹ ਇਕ ਅੱਡ-ਅੱਡ ਬੋਲੀਆਂ, ਧਰਮਾਂ ਤੇ ਸਭਿਆਚਾਰਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਖੂਬਸੂਰਤ ਸਜੇ ਹੋਏ ਗੁਲਦਸਤੇ ਨੂੰ ਖਰੂਦੀਆਂ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਦਾ ਹੈ। ਇਕੱਲੀਆਂ ਧਾਰਮਿਕ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਹਿੰਦੂ ਸਮਾਜ, ਸਾਰੇ ਹੀ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਤੇ ਤਰਕਸ਼ੀਲ ਲੋਕਾਂ ਅਤੇ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਮੁਢਲਾ ਫਰਜ਼ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਦੇਸ਼ ਨੂੰ ਧਾਰਮਕ ਕੱਟੜਵਾਦੀ ਰਾਜ ਤੋਂ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਆਉਣ। ਨਾਲ ਹੀ ਧਾਰਮਕ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਸਫ਼ਾਂ ਵਿਚਲੇ ਫਿਰਕੂ, ਪਿਛਾਖੜੀ ਤੇ ਵੱਖਵਾਦੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਵਾਲੇ ਤੱਤਾਂ ਤੋਂ ਸਾਵਧਾਨ ਰਹਿਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਅਮਲਾਂ ਤੇ ਬੋਲਾਂ ਰਾਹੀਂ ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਹੀ ਪੱਠੇ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਨੂੰ ਸਮੁੱਚੀ ਜਮਹੂਰੀ ਲਹਿਰ ਨਾਲੋਂ ਤੋੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਸਵਾਰਥੀ ਤੇ ਫਿਰਕੂ ਮਨਸੂਬਿਆਂ ਨੂੰ ਸਫਲ ਹੁੰਦੇ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਜਿਹੇ ਤੱਤਾਂ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਜਨ ਸਮੂਹਾਂ ਨੂੰ ਘਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨ ਦੇ ਸੰਕਲਪ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਸਮਝਾਉਣ ਵਿਚ ਵੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲਾਂ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੰਗ ਦੀ ਹੋਵੇ, ਖਤਰਨਾਕ ਹੈ। ਇਹ ਵੱਖਰੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਬਹੁ ਗਿਣਤੀ ਧਰਮ ਵਿਚਲੇ ਫਿਰਕੂ ਤੇ ਜਨੂੰਨੀ ਤੱਤ ਵਧੇਰੇ ਖੂੰਖਾਰ ਤੇ ਜ਼ਹਿਰੀਲੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਉਹ ਵੀ ਉਦੋਂ, ਜਦੋਂ ਉਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੱਥਠੋਕਾ ਸਰਕਾਰ ਹੋਵੇ।